در ورودی اردوگاه کار اجباری زمان جنگ دوم جهانی در شهر ورشو روی یک تابلوی نچندان زیبا جمله خیلی معروفی نوشته شده، که باید هر روز خوندش و بهش فکر کرد. این جمله اینه: ملتی که تاریخ خودشون رو فراموش کنن، محکوم به تکرار اون هستن".سال ۱۹۷۸ حزب کونیست افغانستان یک نیمچه انقلابی راه انداخت و قدرت رو در دست گرفت و اولین اقدام احمقانهای هم که کرد این بود که سعی کرد یک نظام سکولار مارکسیستی، که البته در نوع خودش بسیار مدرن بود رو به جای قوانین مذهبی افغان سر کار بیاره. در اینکه این عمل چقدر ناشیانه بود هیچ شاکی نیست، اما به دنبال خودش، ازدواجهای اجباری رو ممنوع کرد، حق ری به زنان داد و کلی رفرمهای کوچک و بزرگ. طبیعتاً جامعه افغان آمادگی پذیرش یک نظام سکولار رو نداشت و نیروهای قومی شروع به مخالفت کردن و درگیری جدی شروع شد که یک سال بعد منجر به حمله ارتش سرخ به افغانستان شد. ارتش سرخ از یک طرف به نیروهای مذهبی درگیر بود و از طرف دیگه با قبایل افغان. در این بین عربستان سعودی پول بی حسابی در اختیار نیروهای مذبی گذاشت و طبیعتاً آمریکا هم دست به دامن شیخهای نفتی شد تا ریشه شوروی رو در افغانستان بکّنه. ارتش سرخ یک جنگ بی نتیجه رو در بین کوهها و درههای افغانستان ادامه میداد که بی شک جز کشتار سربازانش نتیجه دیگهای نداشت. برای یکسره کردن کار ارتش سرخ، آمریکا دست به دامن شیخهای سعودی شد و ناگهان اساما بن لادن که از فک و فامیلهای شاه سعودی بود از کیسه عربستان بیرون آمد و شد قهرمانی که قراره با نیرهای مجاهد خودش، افغانستان رو از شر کمونیسم خلاص کنه. پول بی حساب عربستان و حمایت تسلیحاتی آمریکا، طالبان رو به وجود آورد. آقای بن لادن شریک سهامهای نفتی "بوش پدر" و بعد از اون هم "بوش پسر" بوده و هست. ده سال جنگ، کمر ارتش سرخ رو شکست، شوروی "تقسیم" شد و قائله کمونیسم خوابید، اما بن لادن و مجاهدین هنوز بودن و بد تر از همه ال قاعده شکل گرفته بود.
در این بین ناگهان موضوع برجهای دوقلو پیش آمد و خطر تروریسم. کسی که تا چند ماه پیش رفیق شفیق آمریکا بود حالا شده بود دشمن. و برای جلوگیری از جورج بوش ناگهان شریک سهامهای نفتی خودش رو به وسط کشید و به شکل مرموزی دست صدام حسین رو در این وسط داخل کرد و بر پایه دلایل دروغ، نه تنها سر کشورهای اروپای و ناتو رو، بلکه جامعه جهانی رو شیره مالید و به بهانه از بین بردن سلاحهای شیمیایی به عراق حمله کرد. امروزه که دروغهای بوش آشکار شده و حتا باقی ماندن ناتو و کشورهای همدست آمریکا، از جمله دانمارک، در عراق زیر سال رفته، هر از گاهی این سال پرسیده میشه که "حالا چی؟" در جریان ورود آمریکا به عراق، حتا موزهایی که تاریخ چند هزار سال بین النهرین رو در خودشون داشتن، در روزهای اول غارت شد و سه روز گذشت تا با سر و صدای یونیسف، برای این موزها نگهبان گذاشتن اما تنها جایی که از نخستین ثانیههای ورود ارتش بیگانه به بغداد مورد محافظت صد در صد قرار گرفت، وزارت نفت بود. اما مشکل طالبان حل شدنی نبود و باید از ریشه درمان میشد به همین دلیل نیرهای ناتو به افغانستان سرازیر شدن و پای آمریکا عملا به جایی باز شد که دلش میخواست. درست که در عرض این چند سال مدرسه هم ساخته شده، دختران زیادی هم تحصیل کردن، نور امید به افغانها تابیده، اما هر بر که ماشینهای ناتو شهری رو ترک میکنن، طلبان مثل سیل سرازیر میشن و هماناش و همان کاسه. دلیلش هم انتخابات افغانستان، دلیلش هم ریهای دزدی. از رئیس دانمارکی نتو پرسیدن:" چرا در کنار هر چی میسازین (مثلا بازساری)، آموزش و آگاهی به مردم نمیدین که گرفتار طالبان نشان؟" مردک احمق جواب میده:" مردم باید خودشون بفهمن و جلوی طلبان رو بگیرن" میپرسه:" مردمی که نه اسلحه داران و نه آموزش دیدن، چطور میتونن اینکار رو بکنن؟" میگه:" ساخته ولی این کار ما نیست". این یعنی چی؟ یعنی کار ما تمام شده، خودتون میدونید. برید کتاب بخونید ببینید دموکراسی یعنی چی.
علاقه آمریکا به افغانستان کم کم دره از بین میره چون این دمل چرکی رو نمیشه به سادگی جراحی کرد. اسام بن لادن، ال قاعده و همه فناتیکهایی که در این منطقه جولان میدن نوزادهای آمریکا و عربستان سعودی هستن و نه کس دیگه. حالا از بین همه پیغمبرها جرجیس انتخاب شده و قرعه کار به نام لیبی زده شده.اگر دموکراسی با اسلحه میاد...بگذار بیاد، اما حیف که ما تاریخمون رو تکرار میکنیم. رئیس حزب کارگری میگفت:" من نفهمیدم چه بلایی سر مبارک آمد...میگن رفته شرم ال شیخ... چرا کسی سراغش نمیره، مگه رفته کره ماه...حالا تکلیف چیه؟" کسی نمیگه لیبی باید بشه روواندا، اما صادقانه آیا باید باورمون بشه که اینها دلسوزی برای مردمه؟ یادمون رفته کی بن لادن رو بن لادن کرد؟ یادمون رفته چرا پای ارتشهای دنیا به عراق باز شد؟ چهار شنبه گذشته (همین چند روز پیش)صلیب سرخ به جامعه بشری هشدار داد که جنگ داخلی و یک فاجعه انسانی در ساحل عاج نزدیکه و تی وی هم مردم مفلوکی رو نشان داد که با هر وسیلهای سعی میکردن خودشون از به خارج صحرا برسونن که دم تیغ قرار نگیرن. رئیس صلیب سرخ دانمارک خیلی صادقانه گفت: "امیدوارم دنیا همون توجهی که به لیبی نشون داده به ساحل عاج هم نشون بده". اینها داستان نیست، همه اینه هزار سال پیش اتفاق نیفتاده، اینها دره بیخ گوش ما اتفاق میفته، همین بغل. اینها درد داره. اینها حرفهای روشنفکری نیست، بد بینی نیست، آروغهای شکم سیری نیست. برای تمام اینها هم سند هست و هم گزارش. کلی از این اسناد هم منتشر شده.
عجیب نیست که در عرض هفتاد سال گذشته، تنها زمانی که افغانستان تیم ملی فوتبال داشته، زمانی بوده که شوروی در افغانستان بوده؟
مردمی که تاریخشون رو یادشون بره، محکوم به تکرار اون هستن.