اوه ه ه چقدر بعضی‌ وقتها زندگی‌ کشدار میشه، یک فرمی که نمیدونی‌ تکلیفت باهاش چیه، یک چیزی تو مایه‌های این روز‌های من.مامان چهار شنبه میاد پیش من. فعلا آلمان رفته پیش پسر شوهرش. برای عید تنها میاد اینجا شوهرش هم پیش پسرش می‌مونه. این یعنی‌ دموکراسی در خانواده.من هیچ مشکلی‌ با این قضیه ندارم، اصلا نمیدونم مشکلم کجاست. مامان منزل پدرم رو فروخته. میگه توی انتقال پول مشکل داره، میگم خوب منتقل نکن، میگه مال توست نمیشه، باید برسه دستت. میگم اگر تو فردگاه بگیرنت، من نمیام جلو، میخنده. مامان جدی نمیگیره، نمیدونه که اینجا اینکار جریمه داره. اینجا نمیتونی‌ از ارث مالیات ندی، نمیتونی‌ از کادوی پولی‌ مالیات ندی، اونهم اینهمه پول. اینجا برای مردن هم باید مالیات پرداخت. میگه شوهرش منتقل میکنه، من هم میسپارم به دست خودش. حال این درگیری‌ها رو ندارم. تلفن رو قطع می‌کنم، دوست پسرم سرش رو از روی کتاب برمیداره خونسرد میگه یادت باشه قول سفر کارائیب به من دادی. یادم نمیاد کی‌ اینکار رو کردم، اما خوب حقش هم هست حتا اگر الکی‌ بگه. من اما حیرانم، آخ این دل‌ بی‌ صاحب بهار می‌خواد، چه بی‌ رحمه طبیعت اینجا وقتی‌ دهم مارس شده اما باز سوز سرما و باران ریز همراه با برف‌های مسخره سرگردان، تا ناکجا ی تنت نفوذ میکنه و تو نمیدونی‌ چطوری باید سبزه بذاری و دلت رو خوش کنی‌ به بهار.

برای دل‌ مامان هم که شده عدس گذاشتم که سبز بشه. دوست پسرم که منتظر یک ایران آباده و دلش انقلاب می‌خواد میگه روی سبزه‌ها پرچم ایران بگذار و چون عشق شیر و خورشیده، خائن بی‌ مصرف، بعدش نمیاد شیر و خورشیدی هم روی پرچم باشه، حقیقتا که...