مریض داری می‌کنم حسابی‌. از‌اش جو گرفته تا سوپ و بخور بابونه، آنتی بیوتیک و تمام مخلفات. مثل بچه‌ها با قورت دادن قرص مشکل داره و باید به زور ماست به خوردش داد. سرفه‌هایی‌ میکنه که حتا سگ‌ها رو میپرونه. خواب و بیداری نداره، جایی‌ یه مثل برزخ. اولین باره که اینطور میبینمش. عجیبه، مردی که مثل کوه قوی به نظر میاد با یک سینه پهلو ده روز توی رختخواب میفته و مثل بچه گربه صدا میکنه. هفته آینده می‌خواد بره برلین و باید خوب شده باشه، خودش اینطور میگه، اما من چشمم آب نمیخوره بتونه سفر کنه. شب پیتزا میگیرم از بس خسته شدم از بوی‌اش و سوپ و عدسی‌ و فرنی. با اشتها میشینم به خوردن. وسط داستان مامان زنگ میزنه. صداش سر حال نیست. میگه دلش برام تنگ شده، خیلی‌ زیاد. دلش می‌خواد ببینتم. کمی‌ مکث می‌کنم، نه برای اینکه جواب بدم، برای اینکه ببینم خودم چقدر دلم براش تنگ شده. میبینم مامان آنقدر سر حال بوده که انگار برای من جای دلتنگی‌ نگذاشته. یکجور‌هایی‌ یادم رفته بوده که باید براش دلتنگی‌ کنم. احساس عجیبیه که من حتا یک ثانیه هم قبلان به فکرش نیفتادم. میگم بیا، هر موقع خواستی‌. من هم کلی‌ دلم برات تنگ شده و کلی‌ جمله دیگه سر هم می‌کنم که یادم نمیاد. تلفن رو که قطع می‌کنم با خودم درگیر میشم. میرم تو لایه‌های زیرین وجودم. فکر می‌کنم یک چیز‌های باعث شده من از مادرم فاصله بگیرم. شاید چون فکر می‌کردم احتیاجی به من و دلتنگی‌ من نداره، شاید صورت بیش از اندازه خوشحالش توی عکس‌ها بوده که من رو از نیمه مادر فرزندی جدا کرده، شاید شیک بازی‌های شوهرش، شاید هم خود من. خودم رو نمیفهمم. برمی‌گردم توی آشپزخانه، سر وقت پیتزای سرد از دهان افتاده. قههیی برای خودم دم می‌کنم و میرم سراغش که روی سوفا هنوز توی برزخ سیر میکنه. خم میشم پیشانیش رو میبوسم، لبخند میزنه و میگه هنوز زنده ام، نترس.

چقدر دلم برای بچه نداشته‌ام تنگ شده، برای مامان هم همینطور.