قلب تو را شکسته هر که به نوبت خویش" این شعر رو برای خودش زمزمه می‌کنه وقتی‌ توی اتاق کشیک میبینمش. نمیشناسمش، آمده‌ام توی بخش داخلی‌ تا نتیجه یک بیوپسی استخوان رو بدم به پرستار داخلی‌. کمی‌ می‌‌ایستم. متوجه من نیست. همنیجر برای خودش زیر لب میخونه. کمی‌ مکث می‌کنم، صندلی‌ رو تکون میدم، یعنی‌ که من هم اینجام. برمیگرده طرفم، دست پاچه میشه و سلام میکنه. میخواندام و میگم من هم عجیب این آهنگ رو دوست دارم. شوکه میشه، که من ایرانیم. سرخ و سفید میشه. دانشجوی پرستاریه و آشخور. توی نهارخوری میبینمش. تنها نشسته. میرم طرفش و اجازه می‌خوام بنشینم. لبخندی میزنه به پهنای صورتش و همین میشه شروع آشنایی ما.

"شمایل" دختر کم حرفیه. باید بهت اعتماد کنه. باید ببینه تو همونی هستی‌ که باید باشی‌. باید مزه ات کنه. مدتی‌ که اونجاست من رو زیر و بالا میکنه. توی دیدار‌های کوتاهمون من رو محک میزنه. سه ماهی‌ که اونجاست فقط به این می‌گذره که بفهمه من کجا ایستادم و چه مرزی باهاش دارم. بهش زمان میدم و میگذارم من در ذهنش ته نشین بشم. اولین بر که با هم میریم کافه بزنیم، کم کم دری به زندگی‌ خودش رو به روی من باز میکنه.

"شمایل" یک کتاب هزار جلدی از حوادثیه که میتونه برای دختری ۳۴ ساله اتفاق بیفته. میتونه رمان‌ها بنویسه از طالبان. از چیزها که دیده و شنیده، از چیزهایی که فقط حس کرده، از آنچه توی ذهنش هکّ شده و تا پایان زندگی‌ دنبالش میکنه. از فرار اجباریش به مشهد، از رها شدن در شهری که جز ترس براش چیزی نداشته. از مدرسه دخترانه‌ای که میرفته، از نگاه همکلاسی ها، از تحقیر ها، از دلهای چرکین، از همه چیزهای که کسی‌ آرزوی تجربه کردنشون رو نداره. از جابجایی به تهران، شهر من. شهری که اسمش برای من و ‌او یادآور غربته. برای من غربت دورشدن از خاکی که حس تعلق به همراه داره، و برای ‌او شهری که غربت مکرره.و دنیای ما چقدر از هم دور و چقدر به هم نزدیکه. چقدر خوب هم رو میشناسیم و همزمان چه با هم غریبیم. گاهی‌ حس می‌کنم دختریه از یک سیاره دور، که فقط توی فیلم‌ها دیدمش، اما اون فیلم به اندازه‌ای تکرار شده و تو ناخود آگاه فرو رفته، که نمیشه تشخیص داد راسته یا نه. گاهی‌ نقش وجدان بیدار رو بعضی‌ میکنه، اون وقت‌ها که از نامهربانی‌های وطن من میگه. گاهی‌ ترس به جونت میندازه وقتی‌ یکهو خیره میشه به هیچ جا تو نمیدونی‌ باید حرف بزنی‌ یا ساکت بمونی. در تمام این احول، این زن برای من یک دریچه هست برای دیدن دنیایی که بسته بسته بوده و من همیشه از پشت کیلومتر‌ها پیشداوری نگاهش می‌کردم.