بدجور به هم ریخته ام. روز‌های خوبی‌ نیستن. خیلی‌ سخت میگذرن، و طولانی‌...روز‌های صد هزار سال. با اینکه میام خونه، بوی خوش غذا توی خونه پیچیده، مامان توی خونه است، و می‌دونم کسی‌ هست که روبروش بنشینم و حرف بزنم، اما با این حال خوب نیستم. این حالم پریودییه، مثل جریان غزه، مثل خرداد پارسال، مثل هائیتی. الان هم عکس پنج نفر هک شده توی ذهنم و من رو میبره به ته. یک دوره یی خوبم، کم کم یادم میره تو سطل آشغال دنیا چه خبره. وقتی‌ محتوای سطل رو هم میزنن، حال من هم دگرگون میشه. همه همینطوریم، نه؟

دلم براش تنگ شده. برای شادی هاش، برای روش من در آوردی که برای زندگی‌ داره، برای دید جالبش به مشکلات، برای راه حل‌های ساده و منطقیش، برای بودنش. بهش زنگ میزنم می‌پرسم خوبه یا نه؟ که خطری تهدیدشون نمیکنه؟ که همه چی‌ همون جوریه که باید باشه. میگه خوبه. مشکلی‌ نیست جز پشه، و اینکه داره به دو تا بچه گیتار یاد میده، و اینکه من باید با غذاهای مامان حال کنم تا آبی زیر پوستم بره و کمتر نگران باشم، و خیلی‌ چیز‌های دیگه. و من تازه فکر می‌کنم میشه توی زامیبیا بود، روزی سیزده ساعت کار کرد، و شب‌ها تازه به دو تا بچه، گیتار یاد داد. میشه جای من هم بود و بیخود به زندگی‌ بهانه گرفت و نق زد و حرص خورد. اینجوری که تصمیم میگیرم برم بیرون، تو کافه ای، جایی‌، چه می‌دونم جایی‌ غیر از خونه.

مامان خوبه. بودنش غنیمته، حتا اگر مجبورم با کس دیگه یی تقسیمش کنم. مامان شده یک دریا محبت. مامان عوض شده، یکجور‌های خاصی‌ شده، آروم، با حوصله، گوش شنوا حتا برای جمله‌های کوتاه به زبان نیامده. نه اینکه قبلان بعد اخلاق بود یا بی‌ حوصله...نه...الان شده یک مادر ایده ال، مثل مادر‌های پرفکت فیلم ها، مثل خانه کوچک، یا مادر خانواده دکتر ارنست. اینها همه از عشقه؟ از زندگی‌ آرومه؟ از دور بودن از هیاهوی ایرانه؟ از دوری از دغدغه مشکلات مالی‌؟ از بیخیالی؟ از برای امروز زندگی‌ کردن؟ از چیه؟ وقتی‌ من رو مثل دختر بچه‌ها بغل میکنه، حقیقتاً فکر می‌کنم شش ساله هستم و دلم میخواد من رو بخوابونه روی پاهاش و بعد هم بلندم کنه بگذاره روی تخت. وقتی‌ هم که با آقای "م" حرف میزنه، جوری درش ذوب میشه که انگار حواست در بهشت. با اینحال دوست دارم اینطوری ببینمش حتا وقتی‌ با احتیاط بهم میگه خونه رو تو تهران نفروختن چون سهم منه و مامان برای من نگهش داشته تا هر کار خواستم باهاش بکنم. یا اینکه خونه کلنگی شده و یا باید ساختش یا چه می‌دونم چی‌. و جوری از چند صد میلیون حرف میزنه که انگار داره از چند صد هزار صحبت میکنه. و من اصلا این رقم‌ها رو نمیفهمم و توی ذهنم چرتکه میندازم که این چند صد میلیون میشه چند میلیون کرون، و من چه کار‌ها که می‌تونم با این پول بکنم و بعدش بغض ظریفی‌ میاد گوشه حلقم و باغچه مون رو یادم میارم با کلی‌ نعناع، و بابا که با حوصله می‌چید، و میکاشت.و بعد این چند میلیون کرون، دود میشه و فقط مهی میمونه از خاطرات بیست سال پیش. و مامان که دستم رو میگیره تو دستش و میگه که خودم می‌دونم...مال خودمه و هر وقت اراده کردم فقط کافیه بگم...این یعنی‌ یک صحنه هالیوودی پرفکت، و من یکهو خوشبخت میشم و احتمالاً یک ولووی سرمه یی نو میخرم و دیگه احتیاج ندارم وقت و بیوقت توی اتاق عمل بلرزم و کشیک شب بردارم، و هر از گاهی‌ هم یک پولی‌ چیزی میدم برای پزشکان بی‌ مرز...و خلاص. همه چیز همونجریه که باید باشه، من فقط باید بفهمم، یا خرفهم کنم خودم رو، که پنج ساله بابا رفته...همه چیز تغییر کرده، مامان تو پنت هاس پانصد متری زندگی‌ میکنه، هستی‌ تلخی‌‌های زندگی‌ رو به طریقه بوم بوم شناخته و هیچ چیز شبیه بیست سال پیش نیست. پیش به سوی ولووی سرمه یی صفر...کاش همه به همین سادگی‌ خوشبخت می‌شدن.