از یک جامعه بیمار، مثل جامعه من، هرگز قرار نیست چیز درستی‌ بیرون بیاد. هر تحلیلی عقیم میمونه، نه‌ به این علت که کسی‌ نیست تحقیق رو ادامه بده، بلکه به این خاطر که همیشه به پر عبای کسی‌ برمیخوره و نمی‌شه بدون جیغ و داد و فحش و فضاهت قضیه رو به نتیجه رسوند. در جامعه به شدت بیمار هذیان گوی من، فقط تا حدی حق داری حرف بزنی‌ که هزار تا قید محدود کننده پشت سر هم ردیف کنی‌، تازه اگر عضوی هم وسط پات کم داشته بشی‌، دیگه بدتر (این دیس کیس:...حکمت چیزیه در حد گوه خوردن.)

خاک بار سرش کنن که هیچ فرهنگ آمار گیری دقیق توش رواج نداره یا اگر داره، به دلیل بی‌ جربزه بودن سابجکت ها، و اینکه هیچ وقت یاد نگرفتن درست نظر بدن، آمار درستی‌ به دست نمیاد. واگر نه کسی‌ میومد آمار می‌گرفت ببینه راستی‌ راستی‌ آزار جنسی‌ در چند درصد جمعیت مردانه رواج داره و چند درصد زنان از این قضیه رنج میبرن. شاید این راهی‌ میشد برای یک بحث درست و بدون جنجال.

توهین بوده یا نه، قبول کنیم که باید حرف رو صریح زد و دست از حاشیه بازی برداشت. من کلاهم رو برای امثال شادی برمیدارم و میگم دست مریزاد.

تو حاشیه: دو سال پیش که رفتم چتر بعضی‌ یاد بگیرم یک اقای افغانی بود که برای اولین بار پریده بود اون هم با مربی‌ و آمده بود که تولدش رو اینجور جشن بگیره. وقتی‌ فهمید من ایرانیم با قیافه حق به جانب، که کاملا برای من آشنا بود، و من صد هزار بار این قیافه رو تو ایران دیده بودم گفت: این ورزش بیشتر مردانه هست خانم، و سر تکون داد. با خودم گفتم اینو باش سر جدت هستی‌...این هم با ما بله. نگاهش کردم و گفتم چرا مردانه؟ از کجا می‌فهمی مردانه هست؟ روی چتر‌ها عکس شمبول کشیدن؟؟ پسره جوابی نداد. حیف که نپرسیدم اگر یه زن دانمارکی بود جای من بود همین رو بهش میگفت یا خفه خون می‌گرفت؟

حاشیه دوم: مادر بزرگم همیشه میگفت اگر یک آدم فقیر حرف با ارزش بزنه، چون فقیره همه میگن: آقا باز تو گوزیدی؟ حالا اگر یه پولدار بگوزه، می‌پرسن: ببخشید چیزی فرمودید؟؟ حالا شده حکایت ما زنها با اتهام فمینیست روی پیشنی بعضیهامون.