دفعیه دومه که ایست قلبی میبینم، که کسی‌ یکهو هیچ میشه و از هیچ شدنش تن سردی باقی‌ میمونه که هیچ شباهتی به یک انسان نداره. بیشتر شبیه یک پوشش چرمیه که شکل انسان بهش دادن. وقتی‌ زنگ رو به صدا در میارم تا چند مرد و زد سفید پوش به اتاق بریزن، وقتی‌ با کمک کریستینیا تخته رو زیر بدنش میگذارم تا بتونم ماساژ قلبی بدم، وقتی‌ به هیچ چیز فکر نمیکنم جز فشار‌های دستم روی بدنی بی‌ حرکت، وقتی‌ به کناری میرم تا دستهای دیگری کارشون رو ادامه بدن، و حتا وقتی‌ اتاق رو ترک می‌کنم و جمع و جور کردن یک تن بی‌ جان رو به همکارهام می‌سپارم، در تمام این بیست دقیقه، فقط به این فکر می‌کنم که چقدر به سادگی‌ میشه هیچ شد و رفت میون کلمه‌ها و جمله‌های تسلیت گم شد. دستهام هنوز سرد سرده وقتی‌ مینشینم تا گزارش بنویسم. سرم منگه، خسته هستم و به شدت دلم خونه رو میخواد. تا پایان کشیک سه ساعت مونده و من نمیدونم با خودم، با این بیقراری چه بکنم. زنگ میزنم بیاد پیشم، اگر گرفتار نیست. با سر و صدا و جنجال همیشگی‌ میرسه، آهنگ کریسمس رو با صوت میزنه، با گیتار خیالی ضرب میگیره، کمی‌ شوخی‌ با این، کمی‌ خوش مزگی با اون و یک دریا حوصله با من. دو تا کارت تبریک کریسمس دستشه که از مریض هاش گرفته، نشونم میده سرش رو میاره روبروی صورت کریستینا و با لهجهٔ غلیظ ایرلندی میگه: شما میکشین، من زنده می‌کنم و قاه قاه میخنده. چشمهاش رو میبنده، سرش رو خم میکنه به یک طرف و آهنگ مادر مقدس رو میزنه. همکارهام میخندن، براش نقش صلیب میکشن و یکیشون ادای مسیح مصلوب رو در میاره. شوی جالبیه اگر حال خنده داشته باشی‌. قهوه میریزه و وقتی‌ خنده‌ها تموم میشه موج فروکش میکنه و مینشینه روبروی من. میگم من با تو چه بکنم؟ میگه خوب میدونی‌ با من چه بکنی‌.

میریم خرید. هدایای کریسمس. هم مهمان هستیم و هم مهمان داریم. خوب می‌دونم وقت برای بی‌ حوصلگی نیست. زندگی‌ برای غصه خوردن زیادی کوتاهه، به خصوص که هنوز نرمی قفسه سینه‌ای رو که بی‌ حرکت مونده هنوز حس می‌کنم، به خصوص که شب قشنگی‌ در انتظارمه، به خصوص که چهار روز تعطیل هستیم و کلی‌ برنامه داریم برای عشق ورزیدن.