تلویزیون دانمارک خودش رو با انتخابات ایران خفه کرده. هر شب گزارش‌های بی‌ بی‌ سی‌ در مورد ایران، فیلم مستند از زندگی‌ فرح دیبا، فیلم‌های کوتاه از خیابان‌های ایران و مردم. جالب تر از همه برای من راستش ظاهر پسر‌ها و دختر هاست. شاید احمقانه باشه اما من به شخصه به حدی خودم رو از این تیپ‌ها دور حس می‌کنم که نمیتونم کوچکترین ارتباطی‌ بین خودم و اون‌ها ببینم. پسر‌های که بیشترشون، یا حداقل اونها که باهاشون مصاحبه میشه، لوس حرف میزنن و دختر‌های که یک جمله میگن و هر هر خنده سر میدن. هیچ چیز به نظر جدی نیست. کسی‌ محکم حرف نمیزنه و وقتی‌ گزارش گر ازش میپرسه چرا به موسوی رای میدی نمیتونه یک دلیل درست بیاره. یکی‌ میگفت خوب...مثلا برای حجاب دیگه، چون از حجاب خسته شدیم و بعد خنده دنبال حرفش. یکی‌ دیگه میگفت: چون میخواهیم فقیر نباشه کشورمون! سومی‌ گفت چون گرونیه و حلقه گرونه نمی‌تونیم ازدواج کنیم! گزارشگر پرسید یعنی‌ میخواهی‌ ازدواج کنی‌ و نمیتونی‌؟ طرف گفت: نه بابا شوخی‌ کردم! گزارشگر هم بعدش خفه شد. توی بیشتر بلاگ‌ها هم که میخونی از این نوشتن که مردم بهانه پیدا کردن برای جشن! راستی‌ اینجوریه؟ قضاوت من و امثال من از روی گزارش‌های اینطرفه و اصل نیست، شما که اونور هستید و خودتون با پوست و گوشت حس می‌کنید، بنویسید که آیا همه همینقدر دلقک هستن که ما اینجا توی گزارش‌های تلویزیونی از ایران میبینیم و یا اینها دلقک‌ها رو به ما نشون میدن و حسابی‌‌ها رو برای خودشون نگاه دارن؟؟!