یک دانش آموز بهیاری داریم. گرجستانی. خیلی نگرانه. از جنگ می ترسه. میگه برای خانواده پدریش که در گرجستان هستن عجیب نگرانه. امروز برامون درددل می کرد. شاید من تنها کسی بودم که با دقت بهش گوش میدادم. نه اینکه بقیه بی توجه باشن، اما من حرفهاش رو بهتر می فهمیدم. اما یهو رو کرد به من، کمی بهم زل زد، آهی کشید و بلند گفت: البته تو که خوب نمی فهمی من چی می گم؟ راستش فکر کردم شاید با بغل دستیمه. اما دیدم چشمهای اشک آلودش به من خیره اس. گفتم دختره بیچاره، از بین این جمع، اگر کسی تو رو با گوشت و پوست درک می کنه، منم! چیزی نگفت من هم دیگه حرفی نزدم. اما یادم افتاد که اشتراک همه جهان سومی های درپیتی، باسن لیسی بی حده. حالا توی جهان سومی، دختر گرجی باش و این چشم آبی بی رنگ و رو، دانمارکی بی سواد!
...
از لایحه حمایت از خانواده می پرسم. مادرم سرسری جوابی میده. تصمیم داره برام عکس بفرسته. می گم بفرست دوست دارم ببینم. ته دلم کسی حرفهایی میزنه و من هیچ گوش نمی دم. براش کارت می فرستم، کارت تبریک. کلی هم قلب و بوس و عشق و این حرفها کنارش می گذارم. دلم براش تنگ شده. می گم برای عید بیا پیش من، بیاین پیش ما. می خنده. می گه ببینم چی می شه. حیفه اون اونجا باشه من اینجا. حیفه تو این دنیای تخمی، اینهمه از هم دور باشیم. حیفه من آرزو به دل یه فنحان چایی توی خونه تو باشم، حیفه حسرت یه عصر پنح شنبه سرزدن به تو توی دلم بمونه. البته اینها رو بهش نم یگم، به خودم می گم و توی این غروب جمعه دلم عحیب می گیره. باید تلویزون روشن کنم وگرنه می افتم توی قلک دلتنگی.
...
صدای سازش بلند می شه. آروم آروم ولو می شم روی زمین. کاش یادش باشه من این مواقع موسیقی آروم رو ترجیح میدم.