دارم به زور کتاب پرسپولیس رو میخونم. به خودم قول دادم تمومش کنم و از شرمندگی خودم بیرون بیام. این کتاب من رو نمی گیره زور نیست. مثل کتابهای دون خوان که یه زمانی مد شده بود همه بخونن و من هم به زور یکی از دوست پسرهای مشنگم سری کاملش رو گرفته بودم بخونم و با چه زوری تموم کردم خدا میدونه! نمی تونم خوب تمرکز کنم. به خیال بافی می افتم. میرم تو سرزمین عجایب، نه شبیه آلیس، شبیه خودم. یاد تو می افتم که حتما اون ور اقیانوس خواب خوابی. توی تختت غلط میزنی و نفس های عمیق میکشی. دلم میخواد تنها باشی، شاید هم نه. نمی دونم دلم چی می خواد. طفلکی دلم این روزها گیج گیجه. توی مرز واقعیت و خیال تلو تلو میخوره. با یاد تو لبخند میزنم و صدای کسی چرتم رو پاره میکنه. روبروم ایستاده و می پرسه قهوه میخوام یا نه. کتاب رو می بندم. بر می داره و ورق می زنه. بعد می گذاره روی میز. بلند میشه میره و بلافاصله بر می گرده، با گیتارش و یک کادوی کوچک. جوری بغلم می کنه که حس میکنم الان از توی پوستش عبور می کنم و با تنش آمیخته می شم. می بوسدم و من هنوز نمی دونم چرا. میگه روز مادر مبارک. عجب...

کادو رو باز می کنم یک گردن بلند و گوشواره. تشکر میکنم و من هم می بوسمش. می گه صبر کن برات سورپرایز دارم و شروع میکنه به نواختن. دهنم باز مونده. نواها هم خوشاینده و هم ناهنجار. نمی دونم تا حالا کسی ترانه شیدایی شجریان رو با گیتار اجرا کرده یا نه، اما این اجرا یه جورهایی عجیب و غریبه! جلوی خنده ام رو میگیرم تا تموم بشه. میپرسه خوب؟ تشکر می کنم و میگم چه خوب که شجریان اینحا نیست. میگه اگر بود حتما به من افتخار می کرد. قرار میگذاره بریم بیرون.

توی حمامه. آواز می خونه و من به طرز شرم آوری یاد توام.