آلبومهای کوچک و بزرگ، همیشه دیدن عکسها، یکی از بازیهای لذت بخش کم بوده. روزهایی که نبودی، وقتی چمدان به دست از در بیرون میرفتی، امید من، دیدن جدیدترین عکس هامون بود. حالا که نیستی ورق زدن این آلبومها نوعی شکنجه خودخواسته است! احتمالا تو این که اون ور اقیانوس نشستی، همین الان، توی همین لحظه، اصلا از فکرت هم نمیگذره که من چند بار اون عکس کناررود سن رو نگاه کرده ام و حسرت اون فنجان قهوه ای رو خورده ام که انگشتهای تو روی تنش بازی میکنه. راستی من هیچ وقت فکرش رو هم نمیکردم که بعد از اون روز ابری، حتی دین تابلوی فرودگاه هم من رو به بغض بندازه. چقدر ضعیف و بیچاره بودم یا نه چقدر بی تو ضعیفم...نه، احتمالا هیچ کدوم از اینها نیست. من فقط و فقط توی یک روز نه چندان گرم تابستونی، دلم هوای تو رو کرده. دلم هندوانه خنک میخواد که تو قاچ کرده باشی. مسخره است. دلتنگیهای ساده لوحانه، احمقانه و بی شعور.
دلم شعر فارسی، ترانه های فارسی میخواد. دوست دارم خونه که میام فارسی حرف بزنم و برای دوستت دارم گفتن، از هیچ کلمه ای غیر از کلمات فارسی استفاده نکنم. دوست دارم وقتی در هوس و میل عشق ورزی غرق میشم، زبانی با کلمات فارسی من رو ستایش کنه. دوست دارم موقع خوندن کتاب مادران و دختران، مجبور نباشم داستان رو به زبانی غیر از فارسی، تعریف کنم.
من فقط دلم برای شنیدن جکهای تکراری تو تنگ شده.